Verkies, verkoos, verkozen

Politieke agenda’s, stemhokjes en partijen of veteranen herdenken en officieel de zomer inzetten in de states? Wij (ver)kozen het laatste, Memorial Day!

Hier niets dan happy faces, muziek, plezier, gelach, drank en de driekleur, blauw, wit en rood…maar ook een vrije meningsuiting.

Hoe zit het met de driekleur in België? Wij hopen ook niets anders dan zo’n uitbundige sfeer!

Na een heerlijke trip langs de Inter Coastal Waterways liggen we voor anker in St.- Augustine. Het fort, de statige grote leeuwenbeelden aan het begin van de brug, de kerk, de oude Spaanse galjoenen, de steegjes met leuke terrasjes….het voelt heel Europees. De Amerikanen zijn er dol op… historische gebouwen, de buitenlandse invloeden en Memorial Day! 450 jaar geleden hebben de Spanjaarden er een nederzetting begonnen, officieel de oudste stad van de VS. Ik voel een beetje een fierheid, trots om Europese te zijn. Maar bovenal voelen we ons wereldburgers!

We dompelen ons onder in de festiviteiten en de leuke live muziekbandjes. Boten van groot naar klein razen over de rivier. De vrouwelijke crew bijna allemaal gehuld in minuscule bikini’s met hoe kan het ook anders, de Amerikaanse kleuren (sorry no pics!). Zouden ze deze ook hebben in onze Belgische driekleur? 😉

De tocht langs de binnenwateren bevalt ons enorm. De natuur is prachtig, we worden altijd vergezeld door dolfijnen, manatees, steltlopers, … De huizen langs de waterkant zijn impressionant, de terrassen vaak ingepakt met gigantische netten tegen muskieten. Het ziet er niet uit, maar als je ’s avonds wil buiten zitten moet het gewoon… wij kunnen het weten!

We ankeren in mooie creeks, bezoeken een vuurtoren, gaan pootjebaden en varen met ons cariebje op de kleine rivieren. Ik vind het heerlijk om tijdens het varen sMiles wat op te ruimen, af te wassen, brood te bakken, te zonnen zonder me schrap te zetten terwijl Aren en Nina buiten zitten met hun schoolboeken. Aren is door z’n schooljaar heen en het herhalen kan beginnen. Nina is zich al een tijdje aan het blindstaren op Aren z’n rekenschrift. Ze moet en zal (herkenbaar) leren rekenen. Gebogen over de rekensom (45+33=) volgt haar frustratie. Ik probeer met handen en voeten uit te leggen dat we zoiets stap voor stap moeten opbouwen. Ik haal een schrift boven van het eerste leerjaar en begin rustig, is groter dan, kleiner dan, evenveel…Ze is enthousiast en vooral kei fier met haar schrift. Al moet ik haar soms wat temperen als ze steeds doorbladert naar de grote rekensommen. Die plussen en minnen toch! 🙂

Jo zit geregeld met een “ei in z’n broek” als hij naar de dieptemeter kijkt, maar so far so good. Enkele dagen terug zijn we wel een haven ingegaan voor een nachtje omdat het gewoon te ondiep was buiten het kanaal om er te ankeren. We kwamen er terecht in een prachtig onderhouden resort dat bijna verlaten was. We kregen een lage prijs aangeboden en mochten gebruik maken van alle faciliteiten. Zwembad, jacuzzi en heerlijke douches, handdoeken, shampoos, zepen alles voorzien….nog geen tien minuten later lagen we te dobberen! Na een bloedhete dag geen overbodige luxe.

We zijn ondertussen ook terug onder ons vier. Anne Wolter zit alweer een stukje hoger en varen nog tot New York. Wij hebben nog zo’n 250 mijl voor de boeg en nog vier weken. Zoals ze hier dus zeggen: chill and laid back!

Morgen vieren wij ook een groot eigen feest, Aren’s verjaardag! De toebehoren voor de taart zijn gekocht met Lego kaarsen en al, de verjaardagsvlagjes liggen klaar! Ja, we zitten hier met enkele zware verslaafden aan boord hoor. Een Lego freak, een prinsessen obsessie, een drankprobleem,….dat laatste krijg ik er wel uit, de andere twee daarentegen…. 😉

Hanne
 

Houston, we have a lift off!

 
De Verenigde Staten, ik was er nog nooit geweest en de eerste dagen waren voor mezelf een kleine cultuurschok. Ik had het gevoel om constant deel uit te maken van een film. De motels, de avenues, alle mogelijke fastfoodketens, motorrijden zonder helm, alles is “big” en het voelde onecht aan. Ook worden we hier streng in het oog gehouden. Inklaren gaat via een face to face afspraak bij CBP (Customs and Border Protection). Ook iedere keer als we de boot verplaatsen melden we dat bij hen. We moeten dan zeggen naar waar we varen en hoe lang we er gaan blijven. Hiervoor krijgen we dan een goedkeuringsnummer dat bij controles door de Coast Guard gevraagd wordt. Sinds 9/11 zijn ze extreem voorzichtig geworden! Nu we er al een paar weken in ondergedompeld zijn begint het allemaal te wennen.

We liggen nog steeds in de marina van Titusville tussen hoofdzakelijk Amerikanen en hebben het er wel naar onze zin. Het is een typisch Amerikaans stadje met een “historic downtown”, gesticht in 1862, heel oud voor hun normen. Verder alles bij de hand, een groot park met speeltuin, BBQ’s en super vriendelijke mensen.
De voorbije week zijn we veel op uitstap geweest. De dag na aankomst zaten we al in onze huurauto naar Disney World Orlando. Aren en Nina hebben er lang naar uitgekeken. Het was leuk, maar we hadden het ons anders voorgesteld. Disney is Disney, voor alle leeftijden attracties… maar we moesten hun echt motiveren om er aan deel te nemen. Zelfs met de nodige tranen bij Nina. Ik snap het nog altijd niet.

Op dag 2 zijn we vroeger uit het park vertrokken omdat ze er helemaal klaar mee waren, geen zin meer?? Dan maar naar de Legostore in downtown Disney waar Aren een geschenk mocht kiezen voor zijn verjaardag die er aan komt! Als we hen vroegen of ze het naar hun zin hebben gehad, brulden ze luidkeels JAAAA! Eind goed al goed… misschien op hun 25ste opnieuw proberen?

Op vrijdag was er dan de lancering van een GPS satelliet bij NASA. Samen met Anne Wolter naar het park BBQen en genieten van dit uniek event. Twee minuten over acht zagen we de vuurbal aan de horizon in de schemer vertrekken. Het zijn zo van die dingen die je nooit meer vergeet in je leven.

Vandaag zijn we dan naar het Kennedy Space Center geweest. FANTASTISCH!! Er wordt op een mooie en echte manier de volledige geschiedenis van Nasa voorgesteld. Raketten op ware grootte, de échte Atlantis Space Shuttle, 3D filmen van missies naar de ruimte. Het is één van de meest indrukwekkende bezoeken die we gedaan hebben. Alle 4 waren we ontzettend onder de indruk van wat we daar allemaal gezien hebben.

Vanaf morgen varen we over de ICW (Inter Coastal Waterways) in 4 dagen door naar St.-Augustine. Een volgend echte Amerikaanse “oude” stad. De ICW is een aaneenschakeling van meren, rivieren en kanalen. Origineel werden de kanalen gegraven om goederentransport langs beschut water te kunnen laten lopen. Over zee is het veel lastiger, zeker in zuidelijke richting. Nu wordt het hoofdzakelijk gebruikt door cruisers. De wateren bruisen van het zeeleven: dolfijnen, schildpadden, zeekoeien, roggen én… krokodillen.

Wij zijn alvast benieuwd naar wat we allemaal gaan beleven. Zwemmen zit er even niet in.
Jo

Disney-space mania!

Na een rustige nacht zeilen langs de kust varen we tussen de grote cruiseschepen Port Canaveral binnen. We varen de ICW (inter coastel waterways) op en wat een verschil! Groene oevers, honderden vogels, blauwe reigers, manatees (soort zeekoe), tientallen dolfijnen en veel….INSECTEN!

Het is een leuke afwisseling met de grote oceaan. Houden onze diepte wel nauwlettend in het oog. We schommelen altijd tussen 5 en 2,5 meter. Als je weet dat sMiles 2,10m diep steekt…

Liggen in de haven van Titusville met zicht op de binnen wateren, met het gefluit van de vogels op de achtergrond en in de verte zicht op het Kennedy Space center. Hier lanceren ze trouwens donderdag een nieuwe satelliet de ruimte in. Front row!

Op zij, op zij, op zij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast!

De drukte is begonnen! Auto huren = check, hotel boeken = check, route Disneyworld = check, zak maken = check, even bijslapen na een nacht op zee = zo meteen. 🙂

Geen lange verhalen nu. Onze tijd is beperkt, de kinderen lopen zenuwachtig rond op de steigers. Af en toe zorgt een opduikende zeekoe voor wat afleiding. Het zit hier vol! Het zijn gigantische beesten! Weer eens, google maar.

Wordt vervolgd.

Hanne

Verzonken stad

Even terug eerder deze week…Nassau, hoofdstad van de Bahama’s. Nooit gedacht hier de verzonken stad Atlantis te ontdekken, hoewel verzonken…

Ze is héél levendig en very American en wij hebben er ons helemaal in onder gedompeld! Atlantis is een mega concept dat je enkel vindt op de Bahama’s, in Dubai en blijkbaar zijn ze er ééntje aan het bouwen in China. Wat had je nu gedacht! Je hebt er een mega aquarium, mega waterpretpark, mega hotel, mega haaien, mega roggen en mega frietjes en een mega entree te betalen… tenzij met een boot! (per dag had het ons 400 dollar gekost, met de boot voor minder dan de helft in de Atlantis Marina… all tickets included voor 2 dagen!) Een goede voorbereiding op de States was het zeker. 😉

Normaal stond Nassau niet op de planning, maar ja, planning….hebben we die überhaupt nog??? Er trok een kleine depressie over, we moesten bevoorraden en was doen. Eerlijk gezegd is Nassau (buiten Atlantis voor de kids) niet zo geweldig en het is er ook weer ontzettend duur. Drie kipfilets voor 25 dollar laat ons met plezier weer voor een tijdje de veggie tour op gaan.

Dat alles vergaten we snel als we met meer dan 10 knopen van de waterglijbanen gleden! We hebben ons allemaal eens goed laten gaan. Je zou denken altijd op zee, altijd water, ze krijgen er maar niet genoeg van. Hoewel na die wildwaterbaan liggen rollen in zo’n band met van die kunstmatige hoge golven….ik heb zo m’n grenzen. Enough is enough!

Helemaal voldaan en ruikend of beter stinkend naar chloor (eens wat anders na al dat zout) lichten we ons anker richting de Berry Islands. Anne Wolter vaart rechtstreeks naar de US. Wij willen een laatste keer voor anker gaan bij een klein eilandje, zwemmen achter de boot en ons eilanden avontuur afsluiten. Nog niet klaar om meteen koers te zetten naar de States. Maar als er ’s nachts opeens veel deining de baai inkomt en ’s ochtends blijft aanhouden beslissen we met een treurig gezicht meteen door te varen naar Florida, zo’n 24 uur varen.

Het was een rustige overtocht, de golfstroom deed z’n werk, er was héél veel traffic dat naar overal in de wereld voer en we hebben kunnen vissen. Al zwemt er nu een serieuze dikke vis rond die is gaan ‘stoeffen’ bij z’n maten met een nieuwe piercing. We denken een haai, ons hele aas is weg. (Misschien moeten we toch maar is die staaldraad die Peter mee had gebracht gaan gebruiken!)

Sinds eind september vorig jaar hebben we enkel op eilanden vertoeft. Het is een overweldigend gevoel om de lang uitgestrekte kust van de US te zien verschijnen. Het vasteland, de overkant, een ander continent, we did it!!!

Er komen meteen nieuwe geuren op ons af, een andere sfeer, een nieuwe wereld. West Palm Beach bevalt ons wel. De mensen zijn er ontzettend vriendelijk, het is er zo netjes, alles goed geregeld, er zijn gezellige plaatsen, leuke bars, lokale optredens van bandjes, prachtige graffiti, leuke boetieks en na lang terug betaalbare prijzen in de supermarkt. Na bijna een jaar terug aardbeien! Onze laatste echte oversteek hebben we gevierd met twee dagen uit eten… sushi en frozen yoghurt. 🙂

De winkels lonken. Het is vreemd hoe je meteen in de verleiding komt en ‘goesting’ krijgt om je hier volledig aan over te geven. Maar ja onze lades zitten dan ook vol met afgewassen en afgeschenen kledij en nu kunnen we niet langer overal enkel in bikini of zwemshort verschijnen. Is de smoes….

Nina gaat voor paars en roze, hoe kan het ook anders! Aren kiest motieven met haaien, tja…Jo’s boat look wordt verfijnder en ik? Ik ben hun personal stylist. Maar denk maar niet dat ik m’n ogen niet de kost heb gegeven. Prospectie gebeurd. Morgen is het mijn beurt! 😉

Zondag varen we verder richting Cape Canaveral. Terug een nachtje op zee. Mentale voorbereiding op Disneyworld…

Hanne

Dinghy drifting
We borrelen, houden sleep-overs en zwemmen van de ene naar de andere boot. Soms hebben we ineens vijf kinderen en dan zijn we weer kinderloos! We hoppen hele dagen tussen Anne Wolter en sMiles. De kinderen hebben de tijd van hun leven! En wat doen wij, wij borrelen! 😉

Onze drankvoorraad is zéér beperkt geworden. Bewust of onbewust? Bij Anne Wolter vinden ze altijd nog wel ergens een verborgen verrassing in hun bilge. Gisterenavond heerlijke rode wijn!

Trouwens een leuk concept en voor ons tot nu toe onbekend is dinghy drifting. Je spreekt een bepaalde plaats af met een aantal cruisers, apero wordt boven gehaald en laat de dinghy maar afdrijven tot aan je boot. Et voilà! Misschien iets voor de op de Dijle thuis…maar dan wel in de zomer.

We varen nu telkens in korte dagtrips de Exuma’s naar boven. Dit is een lange reeks kleine eilandjes “cays” zoals ze zeggen en het zijn werkelijk paradijsjes! Wat zijn we blij dat we de Bahama’s niet hebben overgeslagen. We hoorden vele malen dat we moesten oppassen met onze diepgang, op gegeven moment hebben ze het ons zelfs afgeraden, maar het gaat prima. We zoeken de juiste plaatsen uit, Jo aan het roer en ik sta netjes op uitkijk op de punt voor de koraalkoppen. Wat een team!

We komen op afgelegen plaatsen waar helemaal niets is en houden er strandbarbecues met een groot kampvuur (met achteraf honderden muggenbeten als gevolg!). Het is het meer dan waard. Dan komen we weer op een plaats met iets meer leven waar er elke dag als de vissers met hun vangst terugkomen de haaien en roggen liggen te wachten op eten. Het zijn allemaal verpleegstershaaien en volledig onschuldig oma’s! Kan ook niet anders met zo’n naam hé. Een topattractie voor de kinderen! Aren is weer z’n sociale zelve en als een vrouw hem aanspreekt in zijn taal is hij stomverbaasd! Ze had volgens hem wel een vreemd accent dat hij van ergens herkende en kwam er zo achter dat het Afrikaans was. Ons het baie geniet!

Nu liggen we in Warderick Well’s, Exuma park. Een beschermd natuurgebied. Het is een baai waarvan een groot stuk droogvallend is. Er rond is een soort natuurlijke vaargeul waar boeien liggen. Om er de natuur te beschermen mag je hier niet ankeren. Als het getij keert en eb wordt komt er een groot deel poederwit zand tevoorschijn te midden van het meest heldere water ooit gezien. Dan kun je gewoon wandelen van boot naar boot met af en toe een rog dat je volgt. En wat hebben we er gedaan? Gaan op aperitieven natuurlijk!

Er lopen hier ook enkele mooie wandelpaden en er wordt veel aandacht besteed aan de natuur. Wist je dat een sigarettenpeuk nooit vergaat? De natuur voor een schoen/sandaal 50 jaar nodig heeft en voor een blikje 400 jaar!!! Zelfs een appel heeft 2 maanden nodig om te vergaan. Hier ligt een groot walvisskelet aan de kust, gestorven door ons afval. De kinderen worden er stil van en wij ook. Zo word je weer eens met de neus op de feiten gedrukt hé.

We zijn ook zuinig met onze voorraad en water. Hier is weinig te verkrijgen en hetgene je vindt is prijzig. Van Henk en Mariëlle van Anne Wolter krijgen we nog héél wat broodmixen. Ze hebben er nog een massa over. We bakken weer volop brood en al zeg ik het zelf, we zijn hier best goed in geworden op ambachtelijke wijze ;-).

Ondertussen naderen we de oostkust van de US. Via enkele grotere trips langs Nassau en nog enkele prachtige cays denken we ergens in de loop van volgende week in Cape Canaveral te zijn. Het gevoel we hierbij krijgen is dubbel. Wij kijken enorm uit naar de US, maar beseffen ook dat het onze laatste dagen voor anker zijn met sMiles. Onze laatste dagen zwemmen achter de boot in warm helder water….dit kan niet meer aan de oostkust.

Ook onze terugvlucht ligt vast vanuit New York. 29 juni zetten we weer voet op Belgische bodem. Voilà, ’t staat vast, ‘t is een feit en ’t moest er ne keer van komen. Maar wat genieten wij intens ondertussen! En eerlijk, kijken stilaan ook uit om onze familie en vrienden terug te omhelzen. Het voelt goed zo, volledig in evenwicht en…. bijna voldaan.

Hanne