Contrasterend
Net geen jaar hebben we heel rustig en traag te midden van de natuur geleefd. Opeens stap je in een vliegtuig dat je in no time naar DE stad der steden brengt en sta je op Times Square tussen een massa mensen. Kan het contrast groter? Een dag heeft het geduurd om te beseffen dat we wel effectief in NYC waren.

Ik stond in het begin nogal sceptisch tegenover NYC als afsluiter van de reis. Maar wat een openbaring! Nooit gedacht dat ook de kids het zo leuk zouden vinden. NYC has it all.

Vier dagen hebben we ons ondergedompeld in het stadsleven, teveel om op te noemen. Iedere avond lagen we met pijnlijke spieren en een stijve nek in bed van altijd omhoog te kijken naar de impressionante gebouwen.

 
Het laatste woord is altijd van de kapitein…

 
Zondag ochtend hebben we na 363 dagen terug voet gezet op Belgische bodem. Waar we maanden geleden 18 dagen over hebben gevaren deden we nu in 7 uur tijd! Ook dit voelde heel vreemd aan. Het was een emotioneel weerzien met familie en vrienden. Een heel warm onthaal. Waarvoor dank aan iedereen die ons stond op te wachten.

Het afgelopen jaar was op z’n minst bijzonder te noemen. Een lange reis met een boot over zee, een reis in onszelf en naar elkaar. We hebben er veel zekerheden voor opgegeven, maar we hebben er zoveel meer voor teruggekregen. We hebben veel gelachen, maar ook gehuild. Heel veel gewandeld en gelopen, maar ook veel stil gezeten. Veel nieuwe mensen ontmoet en ook veel afscheid genomen. Soms heel bang geweest, maar vooral intens genoten van elk moment!

 
Het water heeft ons heel veel geleerd en nieuwe inzichten gegeven. Het zal wat tijd nodig hebben om alles te laten bezinken en de ware inpakt van deze reis op ons leven te kunnen bepalen.

 
Het afgelopen jaar heeft ons ongetwijfeld allemaal positief veranderd, een jaar dat nog lang zal nazinderen, een jaar om nooit te vergeten.

 
Dank aan alle volgers, sponsors en voor iedere keer weer die leuke reacties.

 
Don’t cry because it’s over… but sMile because it happened!

 
Jo, Hanne , Aren en Nina xxx

Afkickverschijnselen

Tien dagen hebben we liggen zweten en zwoegen! Het resultaat mag er zijn! sMiles heeft er denk ik nog nooit zo goed bijgelegen. Het is hectisch geweest, de kinderen hebben een overdosis film en Ipad gehad (een kinderpsycholoog zou meedogenloos zijn voor ons) en dat bij gemiddelde temperaturen van 35 graden.

Als de mensen van het verkoopsteam de steiger opkwamen hoorden we oh’s en ah’s. What a beautiful boat, well done man! sMiles is onze trots en het geeft ons een enorme voldoening haar zo achter te laten. Nu is het aan hen, in hun handen en wij laten het los.

Gisteren namiddag zijn we definitief van boord gegaan. De tranen bleven uit, dat vocht is elders heen na dat zweten, maar misschien toch met gemengde gevoelens. Aren neemt samen met Nina met zijn Nintendo foto’s van sMiles voor hun prive collectie en wij doen hetzelfde. Het verbaast ons hoe snel we na het verlaten naar huis worden getrokken. Ons avontuur is voor een stuk geeindigd als we aankwamen in Charleston. Vanaf die dag is ons drijvend huisje beginnen veranderen.

Maar nooit gedacht dat ik zo’n band kon hebben met een boot.

We leven nu een weekje uit onze koffers. Deze zitten propvol met alles wat we hier en nu hebben. Het is een uitdaging de juiste kledij te vinden van iedereen, laat staan net dat ene bepaalde legoblokje of barbie pump! But hey, we crossed an ocean! This is a piece of cake!

En net nu we ook die verdiende verfrissing willen opzoeken in het zwembad kleurt de hemel grijs en krijgen we nog meer van dat vocht!! We vloeken even, we zijn verwend, ja we weten het. We hebben een kleine zonverslaving opgelopen.

The city that never sleeps mag ons woensdag verwachten. Benieuwd of we van onze verslaving afraken. 😉

Daarstraks zocht ik ineens naar onze reddingsvesten. ‘t Zou een gek gezicht zijn hier op straat he?! En zocht naar een pompje naast de wc. Afkickverschijnselen, alles op zijn tijd. Jo roept gelukkig nog niet dat ik moet reven. 🙂

See y’all!
Hanne

Tevens werden ook de ereplaatsen op de Wall of Fame uitgereikt en staat sMiles te koop. De volledige listing komt asap online.

Jo

Wax on, wax off!

Karate kid is er niets tegen! Discipline en doorzetting! “Chakaaa”! Zonder zonnebril is het onmogelijk om nog buiten te komen. sMiles geeft licht!
Iedereen helpt waar kan. De kids en Jo vooral buiten en ik binnen… met minder zon en terug wat wallen onder de ogen. Maar voor een goed doel hé.

Nina loopt de steigers af (wees gerust, altijd met reddingsvest) op verkenning. Als ik haar vraag wat ze gaat doen zegt ze: “ik ga wandelen en een beetje praten mam. Ik versta er wel niets van, maar ik zeg gewoon, no and yes and me from Belgium.” Et voilà daar gaat ze. Nog maar vijf hé! Ze gaan ook geregeld samen op wandel. De benen strekken tussen het poetsen door.

Aren speelt veel met z’n Lego. Bouwt van alle soorten creaties en samen met Nina gaan de gesprekken dan over “jij moet nog gaan inklaren bij de douane hé” of “deze moeten we nog waxen of polishen”. Zalig! 🙂

De valiezen zijn gekocht en worden stilaan gevuld. Kajuiten worden langzaam leeggemaakt en de tekeningen gaan in een doos. We hebben ook twee dozen gevuld met boeken en spelletjes waar we geen afstand van konden doen en onze laptops. Deze zijn verstuurd naar New York en gaan terug de oceaan over samen met Anne Wolter. Hun boot wordt door een crew teruggevaren begin juli. Zij vliegen dan ook terug naar Nederland. Zo geraakt alles voor een aanvaardbare prijs (was anders zo’n $600) terug bij ons. Dankjewel Henk en Mariëlle!

Ondertussen hebben we ook al een goed idee van Charleston. Het is zoals zovelen al zeiden een mooie stad met weer eens prachtige huizen! De temperaturen blijven boven de 30 graden en verkoeling zoeken is moeilijk. Al bij al doen de kids het fantastisch, want voor hen is dit niet de meest leuke fase van de reis.

Jo en ik hebben besloten om zondag sMiles te verlaten en nog enkele dagen een hotel in de buurt op te zoeken, voor we doorvliegen naar New York. Op Aren en Nina’s voorkeurslijstje, natuurlijk een zwembad! We gaan ons best doen. Zo kunnen we de laatste finishing touch doen bij sMiles, want leven aan boord en haar klaarmaken voor de verkoop met kids is op z’n minst a challenge. 😉

Maar alles vordert goed en elke dag is weer een stapje verder. De mensen op de steiger zijn alvast positief aan hun reacties te horen. Fijn gevoel, maar ook een beetje dubbel. Dus we geven het een seizoen de kans hier. Als ze niet verkocht is voor de één of andere reden, komt ze terug. Dan zeilt Jo volgend jaar sMiles terug naar Europa.

Wij zitten dan misschien met ons hoofd bij karate, hier is het volop voetbal! Ze kwamen meteen de steiger op, your country won, Belgium won! Onze Belgische vlag hangt nog steeds achteraan.

Go Go Go Devils Go!!

Hanne

Terminus

Na een heerlijke laatste zeildag met ons vier en ons genny (genaker zeil) zijn we de Ashley rivier bij Charleston onder vol tuig tegen 9 knopen binnen gezeild. Net of sMiles haar laatste mijlen van dit avontuur in stijl wou afsluiten… Wow! What a feeling!

Elke seconde van die dag hebben we intens, bewust en ten volle beleefd. Je komt Charleston binnen, druk bezig met navigeren naar de juiste plaats, afmeren met volle stroom en zijwind tegen en dan ineens lig je stil. Muisstil. Ik viel ook stil. “We liggen aan een verkoopsteiger fluister ik tegen Jo, niet meer tussen cruisers”. En ineens wat ik, denk ik, de hele dag heb proberen tegen te houden kwam eruit. Huilen heb ik gedaan, bleiten als een klein kind! Ontroostbaar. Kan het niet anders omschrijven. Héél even had ik Jo bijna voorgesteld om gewoon los te gooien en weer verder te varen. Verder te varen naar een andere bestemming, terug onder cruisers te zijn. Zo een vreemd gevoel. Héél dubbel. Vooral dat we ineens sMiles, ons huisje hier moeten achterlaten. En ondertussen glimlachten de kinderen breeduit. Ze zijn blij, trots dat we dit fantastisch avontuur samen hebben beleefd en ze zijn ook blij terug te keren naar België.

Ik neem een voorbeeld aan hen. Groot gelijk hebben ze. Geen spijt, spijt is zwaar en overbodig. Eens alle emotie eruit kon ik het terug wat in perspectief plaatsen. Het is goed zo. De beslissing die we maanden geleden hebben genomen blijft nog steeds de juiste voor ons als gezin.

We hebben Ron, onze bootmakelaar en het hele team ontmoet. Een leuk en warm contact, we hebben er een goed gevoel bij. sMiles is in goede handen. Wij zijn volop bezig met alles leeg te maken, kleine herstellingen en poetswerk. Aren en Nina herhalen een beetje voor school, spelen, kijken filmpjes, maken ruzie en pesten af en toe door alle rommel heen. Het wordt nog een uitdaging hen bezig te houden! 😉 En dat bij 32 graden!

Morgen maken we tijd voor ontspanning, gaan we de stad verkennen en op zoek naar valiezen. Er moet héél wat terug mee. Maar er is ook al veel overboord gegaan de voorbije twee dagen. Werkt bevrijdend.

Ondertussen hebben we vernomen dat Annie & Danny van Strooming aan hun terugreis zijn begonnen. In oktober van vorig jaar scheidden onze wegen in Madeira, waar hun boot voor de winter bleef. Zij hebben net een rustige trip achter de rug en liggen terug in zuid Portugal. De komende maanden varen ze in korte trips naar België en ontmoeten we elkaar daar opnieuw. Weer iets om naar uit te kijken.

Last but not least … de CliniClowns!
Ons laatste traject zit erop. Er komen nog zo eens 2.183 miles bij. In het totaal hebben we 6.974 nautische mijlen of 12.915 km aflegd aan een gemiddelde snelheid van 5,5 knoop/u of 10,2 km/u. Ja, ‘t is gene speedboot hé! 🙂

Sponsors, dank je voor jullie steun. Er worden weer héél wat glimlachjes getoverd dankzij jullie! Een laatste mailtje met info volgt nog.

Every mile a sMile!

Hanne

Sommige dingen verleer je nooit

365 dagen geleden dat we nog eens gefietst hadden. Vier dagen aan een stuk fietsen we het hele eiland rond. En ja hoor, duidelijk dat we spieren hebben waar we het bestaan niet meer van af wisten! Vooral als we gaan zitten…. maar dat houdt Aren en Nina niet tegen. ’s Ochtends staan ze telkens aan ons bed met de vraag wanneer we terug gaan fietsen. Aren z’n voeten liggen zelfs open van de wrijving van zijn sandalen. Volledig ingetapet vertrekt hij elke ochtend vol enthousiasme. De pleisters worden elke dag groter en groter…vraag me niet hoe hij het doet, volle overgave zeker?

En dan ineens lijkt het of we op het strand in Wenduine aankomen. Enkel de temperatuur van het water doet vermoeden van niet. De geplande uitstap naar het strand is van korte duur. Ze ploeteren even, wroeten wat in het zand en dan ineens zijn ze het beu en willen ze zo snel mogelijk terug de fiets op springen. Geweldig hoe een mens zo content kan zijn met de normaalste dingen. Wat gaat dat geven als we terug thuis zijn! 🙂

Al die dozen vol ‘oud’ speelgoed dat op hen wacht. ’t Gaat weer als nieuw zijn!

Hilton Head Island is eigenlijk een vakantie eiland. Dat voel je aan de sfeer die er hangt en de vele vakantiehuisjes of beter serieuze mastodonten van huizen die er te huur zijn. Het aanbod bevalt ons. Nee niet de huizen maar de mooie fietspaden, de bossen, geur van gemaaid gras, heerlijke bloemen,… op de alligators in de berm na voelt het Vlaams. Wow, wat er allemaal niet op ons thuis wacht!

sMiles ligt voor anker in een rustige baai en vlakbij een klein haventje waar we cariebje telkens veilig kunnen achterlaten. Kleine bootjes varen dagelijks uit voor allerhande excursies met toeristen. Niet alleen de dolfijnen zijn een attractie, maar ook sMiles! Wij zijn de enige cruiser die hier ligt. Ze zijn het niet echt gewoon. Ze varen korter en korter langszij, staren en zwaaien en ja zelfs wijzen. Wij staren ook, zijn ook onder de indruk en wijzen ook, naar de vele dolfijnen die ons dagelijks blijven verrassen. 😉

En die vlag achteraan steekt ook hun ogen uit. Dan horen we steevast, gutentag! Dus nog even ter verduidelijking: we hebben inderdaad dezelfde kleuren, maar Duitsland staat HORIZONTAAL en wij VERTICAAL en is de volgorde van onze kleuren net iets anders. We horen dit al een héél jaar trouwens…genoeg is genoeg. 🙂

We worden geregeld aangesproken over onze reis en vanwaar we komen. Hoe fantastisch ze het vinden dat we dit met onze twee dochters doen! Tja…hebben Aren maar niets verteld. Hij is zo blij met z’n lange haren en wij ook. Maar dan denk ik bij mezelf, enfin nu! Zien jullie dat nu niet?!

Soit. De Amerikanen hebben zelf nogal strenge wetten. Rijden zonder helm mag, iedereen kan een wapen kopen, maar o wee als je een pintje drinkt op het strand en van een blote borst zijn ze al helemaal gechoqueerd! ’t Is misschien daarmee dat ze zo wijzen als er bij ons op dek naakte kindjes rondhuppelen. Jo en ik houden toch wat meer aan. 🙂

Het is een beetje tegenstrijdig, want de mensen zijn hier misschien toch een stukje socialer en vriendelijker als Noord-Europeanen, vinden we. Héél open, héél aangenaam en behulpzaam.

Maandag varen we verder met nog één tussenstop voor Charleston, Morgan Island. Het zit er blijkbaar vol met apen. We zijn benieuwd! En een laatste keer voor anker.

Van sommige dingen krijg je nooit genoeg.

Hanne

‘Life is like a box of chocolate. You never know what ya gonna get.’
‘Forrest Gump’

Het afgelopen jaar was voor ons een buitengewoon heerlijke doos chocolade!

Herinner je je deze film nog? Mooie groenen lanen met overhangende bomen. Parken met tientallen bankjes. Dat is Savannah in Georgia. Sinds enkele dagen liggen we in de marina bij Thunderbolt, niet ver van downtown Savannah. Hiermee hebben we meteen ook onze laatste nacht op zee met sMiles achter de rug. Er was weinig wind, bijna geen deining (mag ook wel eens hé) en een heldere sterrenhemel. Net voor we de nacht ingingen werden we verrast door een grote school dolfijnen! Alsof ze het voelden, ze wilden erbij zijn, ons moment…Het was magisch!

Savannah is lieflijk, romantisch, heeft sprookjesachtige huizen en er hangt een gemoedelijke sfeer voor toch wel een grote stad. We wandelen veel, reizen rond met het openbaar vervoer en in gedachten flitsen we even terug in tijd waar de dames rondliepen in grote hoepelrokken, hoeden en parasols tegen de zon. Dat moet pas iets geweest zijn!

We gaan op zoek naar het beroemde bankje van Forrest Gump. Maar onze teleurstelling is groot als blijkt dat dit nu ergens in een museum staat. Het werd letterlijk stuk voor stuk geplunderd en mensen verkochten hun stukjes dan weer voor veel geld. Tja…waar ne mens al toe in staat is.

Maar de omgeving hier in de stad is prachtig. We wandelen over één van de vele kerkhoven. Voor ons misschien wat vreemd. Voor hen één van de favoriete plaatsen om doorheen te wandelen. Graven van de jaren 1800. Het heeft iets rustgevend, sereen, bizar genoeg.

Straks varen we richting Hilton Head Island. Niet ver van Savannah, maar meer naar de kust. We hopen terug te ankeren, naar het strand te gaan, fietsen te huren en natuurwandelingen te maken voor we volgende week definitief de haven van Charleston ingaan.

De terugkeer nadert. Soms zitten we met onze gedachten thuis en komt het genieten wat op de achtergrond. Soms zitten we volop in het NU en lijkt België veraf. Bijna surrealistisch zelfs dat we er binnen enkele weken weer staan, we zitten met vragen en ja…wat zenuwen. Betrapte me er ook op dat ik gisteren voor de eerste keer in een jaar weer naar het weer in België keek. Gisteren dan toch maar even enkele winkels binnen geglipt voor lange broeken! Hebben we niet meer. Het is zonnig in België, absoluut, maar als de thermometer hier enkele dagen terug op 19 C° stond ’s morgens, zaten ze hier in dikke pulls en bijna mutsen en al aan tafel. Lijkt crazy hé! ’t Is gek hoe een lichaam zich volledig aanpast na lange tijd. Trouwens die lange broeken, we wennen er niet aan. Om nog maar te zwijgen over kousen!

In onze koffer zit straks dan ook een zon aan 30 graden. Punt uit, ze gaat mee!

Hanne
Ps. Dank je aan iedereen voor de leuke verjaardagswensen voor Aren. Hij straalde! Hoe hebben we gevierd? Rustig voor anker midden in de natuur met taart en een legobouw namiddag.

Verkies, verkoos, verkozen

Politieke agenda’s, stemhokjes en partijen of veteranen herdenken en officieel de zomer inzetten in de states? Wij (ver)kozen het laatste, Memorial Day!

Hier niets dan happy faces, muziek, plezier, gelach, drank en de driekleur, blauw, wit en rood…maar ook een vrije meningsuiting.

Hoe zit het met de driekleur in België? Wij hopen ook niets anders dan zo’n uitbundige sfeer!

Na een heerlijke trip langs de Inter Coastal Waterways liggen we voor anker in St.- Augustine. Het fort, de statige grote leeuwenbeelden aan het begin van de brug, de kerk, de oude Spaanse galjoenen, de steegjes met leuke terrasjes….het voelt heel Europees. De Amerikanen zijn er dol op… historische gebouwen, de buitenlandse invloeden en Memorial Day! 450 jaar geleden hebben de Spanjaarden er een nederzetting begonnen, officieel de oudste stad van de VS. Ik voel een beetje een fierheid, trots om Europese te zijn. Maar bovenal voelen we ons wereldburgers!

We dompelen ons onder in de festiviteiten en de leuke live muziekbandjes. Boten van groot naar klein razen over de rivier. De vrouwelijke crew bijna allemaal gehuld in minuscule bikini’s met hoe kan het ook anders, de Amerikaanse kleuren (sorry no pics!). Zouden ze deze ook hebben in onze Belgische driekleur? 😉

De tocht langs de binnenwateren bevalt ons enorm. De natuur is prachtig, we worden altijd vergezeld door dolfijnen, manatees, steltlopers, … De huizen langs de waterkant zijn impressionant, de terrassen vaak ingepakt met gigantische netten tegen muskieten. Het ziet er niet uit, maar als je ’s avonds wil buiten zitten moet het gewoon… wij kunnen het weten!

We ankeren in mooie creeks, bezoeken een vuurtoren, gaan pootjebaden en varen met ons cariebje op de kleine rivieren. Ik vind het heerlijk om tijdens het varen sMiles wat op te ruimen, af te wassen, brood te bakken, te zonnen zonder me schrap te zetten terwijl Aren en Nina buiten zitten met hun schoolboeken. Aren is door z’n schooljaar heen en het herhalen kan beginnen. Nina is zich al een tijdje aan het blindstaren op Aren z’n rekenschrift. Ze moet en zal (herkenbaar) leren rekenen. Gebogen over de rekensom (45+33=) volgt haar frustratie. Ik probeer met handen en voeten uit te leggen dat we zoiets stap voor stap moeten opbouwen. Ik haal een schrift boven van het eerste leerjaar en begin rustig, is groter dan, kleiner dan, evenveel…Ze is enthousiast en vooral kei fier met haar schrift. Al moet ik haar soms wat temperen als ze steeds doorbladert naar de grote rekensommen. Die plussen en minnen toch! 🙂

Jo zit geregeld met een “ei in z’n broek” als hij naar de dieptemeter kijkt, maar so far so good. Enkele dagen terug zijn we wel een haven ingegaan voor een nachtje omdat het gewoon te ondiep was buiten het kanaal om er te ankeren. We kwamen er terecht in een prachtig onderhouden resort dat bijna verlaten was. We kregen een lage prijs aangeboden en mochten gebruik maken van alle faciliteiten. Zwembad, jacuzzi en heerlijke douches, handdoeken, shampoos, zepen alles voorzien….nog geen tien minuten later lagen we te dobberen! Na een bloedhete dag geen overbodige luxe.

We zijn ondertussen ook terug onder ons vier. Anne Wolter zit alweer een stukje hoger en varen nog tot New York. Wij hebben nog zo’n 250 mijl voor de boeg en nog vier weken. Zoals ze hier dus zeggen: chill and laid back!

Morgen vieren wij ook een groot eigen feest, Aren’s verjaardag! De toebehoren voor de taart zijn gekocht met Lego kaarsen en al, de verjaardagsvlagjes liggen klaar! Ja, we zitten hier met enkele zware verslaafden aan boord hoor. Een Lego freak, een prinsessen obsessie, een drankprobleem,….dat laatste krijg ik er wel uit, de andere twee daarentegen…. 😉

Hanne
 

Houston, we have a lift off!

 
De Verenigde Staten, ik was er nog nooit geweest en de eerste dagen waren voor mezelf een kleine cultuurschok. Ik had het gevoel om constant deel uit te maken van een film. De motels, de avenues, alle mogelijke fastfoodketens, motorrijden zonder helm, alles is “big” en het voelde onecht aan. Ook worden we hier streng in het oog gehouden. Inklaren gaat via een face to face afspraak bij CBP (Customs and Border Protection). Ook iedere keer als we de boot verplaatsen melden we dat bij hen. We moeten dan zeggen naar waar we varen en hoe lang we er gaan blijven. Hiervoor krijgen we dan een goedkeuringsnummer dat bij controles door de Coast Guard gevraagd wordt. Sinds 9/11 zijn ze extreem voorzichtig geworden! Nu we er al een paar weken in ondergedompeld zijn begint het allemaal te wennen.

We liggen nog steeds in de marina van Titusville tussen hoofdzakelijk Amerikanen en hebben het er wel naar onze zin. Het is een typisch Amerikaans stadje met een “historic downtown”, gesticht in 1862, heel oud voor hun normen. Verder alles bij de hand, een groot park met speeltuin, BBQ’s en super vriendelijke mensen.
De voorbije week zijn we veel op uitstap geweest. De dag na aankomst zaten we al in onze huurauto naar Disney World Orlando. Aren en Nina hebben er lang naar uitgekeken. Het was leuk, maar we hadden het ons anders voorgesteld. Disney is Disney, voor alle leeftijden attracties… maar we moesten hun echt motiveren om er aan deel te nemen. Zelfs met de nodige tranen bij Nina. Ik snap het nog altijd niet.

Op dag 2 zijn we vroeger uit het park vertrokken omdat ze er helemaal klaar mee waren, geen zin meer?? Dan maar naar de Legostore in downtown Disney waar Aren een geschenk mocht kiezen voor zijn verjaardag die er aan komt! Als we hen vroegen of ze het naar hun zin hebben gehad, brulden ze luidkeels JAAAA! Eind goed al goed… misschien op hun 25ste opnieuw proberen?

Op vrijdag was er dan de lancering van een GPS satelliet bij NASA. Samen met Anne Wolter naar het park BBQen en genieten van dit uniek event. Twee minuten over acht zagen we de vuurbal aan de horizon in de schemer vertrekken. Het zijn zo van die dingen die je nooit meer vergeet in je leven.

Vandaag zijn we dan naar het Kennedy Space Center geweest. FANTASTISCH!! Er wordt op een mooie en echte manier de volledige geschiedenis van Nasa voorgesteld. Raketten op ware grootte, de échte Atlantis Space Shuttle, 3D filmen van missies naar de ruimte. Het is één van de meest indrukwekkende bezoeken die we gedaan hebben. Alle 4 waren we ontzettend onder de indruk van wat we daar allemaal gezien hebben.

Vanaf morgen varen we over de ICW (Inter Coastal Waterways) in 4 dagen door naar St.-Augustine. Een volgend echte Amerikaanse “oude” stad. De ICW is een aaneenschakeling van meren, rivieren en kanalen. Origineel werden de kanalen gegraven om goederentransport langs beschut water te kunnen laten lopen. Over zee is het veel lastiger, zeker in zuidelijke richting. Nu wordt het hoofdzakelijk gebruikt door cruisers. De wateren bruisen van het zeeleven: dolfijnen, schildpadden, zeekoeien, roggen én… krokodillen.

Wij zijn alvast benieuwd naar wat we allemaal gaan beleven. Zwemmen zit er even niet in.
Jo

Disney-space mania!

Na een rustige nacht zeilen langs de kust varen we tussen de grote cruiseschepen Port Canaveral binnen. We varen de ICW (inter coastel waterways) op en wat een verschil! Groene oevers, honderden vogels, blauwe reigers, manatees (soort zeekoe), tientallen dolfijnen en veel….INSECTEN!

Het is een leuke afwisseling met de grote oceaan. Houden onze diepte wel nauwlettend in het oog. We schommelen altijd tussen 5 en 2,5 meter. Als je weet dat sMiles 2,10m diep steekt…

Liggen in de haven van Titusville met zicht op de binnen wateren, met het gefluit van de vogels op de achtergrond en in de verte zicht op het Kennedy Space center. Hier lanceren ze trouwens donderdag een nieuwe satelliet de ruimte in. Front row!

Op zij, op zij, op zij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, wij hebben ongelofelijke haast!

De drukte is begonnen! Auto huren = check, hotel boeken = check, route Disneyworld = check, zak maken = check, even bijslapen na een nacht op zee = zo meteen. 🙂

Geen lange verhalen nu. Onze tijd is beperkt, de kinderen lopen zenuwachtig rond op de steigers. Af en toe zorgt een opduikende zeekoe voor wat afleiding. Het zit hier vol! Het zijn gigantische beesten! Weer eens, google maar.

Wordt vervolgd.

Hanne

Verzonken stad

Even terug eerder deze week…Nassau, hoofdstad van de Bahama’s. Nooit gedacht hier de verzonken stad Atlantis te ontdekken, hoewel verzonken…

Ze is héél levendig en very American en wij hebben er ons helemaal in onder gedompeld! Atlantis is een mega concept dat je enkel vindt op de Bahama’s, in Dubai en blijkbaar zijn ze er ééntje aan het bouwen in China. Wat had je nu gedacht! Je hebt er een mega aquarium, mega waterpretpark, mega hotel, mega haaien, mega roggen en mega frietjes en een mega entree te betalen… tenzij met een boot! (per dag had het ons 400 dollar gekost, met de boot voor minder dan de helft in de Atlantis Marina… all tickets included voor 2 dagen!) Een goede voorbereiding op de States was het zeker. 😉

Normaal stond Nassau niet op de planning, maar ja, planning….hebben we die überhaupt nog??? Er trok een kleine depressie over, we moesten bevoorraden en was doen. Eerlijk gezegd is Nassau (buiten Atlantis voor de kids) niet zo geweldig en het is er ook weer ontzettend duur. Drie kipfilets voor 25 dollar laat ons met plezier weer voor een tijdje de veggie tour op gaan.

Dat alles vergaten we snel als we met meer dan 10 knopen van de waterglijbanen gleden! We hebben ons allemaal eens goed laten gaan. Je zou denken altijd op zee, altijd water, ze krijgen er maar niet genoeg van. Hoewel na die wildwaterbaan liggen rollen in zo’n band met van die kunstmatige hoge golven….ik heb zo m’n grenzen. Enough is enough!

Helemaal voldaan en ruikend of beter stinkend naar chloor (eens wat anders na al dat zout) lichten we ons anker richting de Berry Islands. Anne Wolter vaart rechtstreeks naar de US. Wij willen een laatste keer voor anker gaan bij een klein eilandje, zwemmen achter de boot en ons eilanden avontuur afsluiten. Nog niet klaar om meteen koers te zetten naar de States. Maar als er ’s nachts opeens veel deining de baai inkomt en ’s ochtends blijft aanhouden beslissen we met een treurig gezicht meteen door te varen naar Florida, zo’n 24 uur varen.

Het was een rustige overtocht, de golfstroom deed z’n werk, er was héél veel traffic dat naar overal in de wereld voer en we hebben kunnen vissen. Al zwemt er nu een serieuze dikke vis rond die is gaan ‘stoeffen’ bij z’n maten met een nieuwe piercing. We denken een haai, ons hele aas is weg. (Misschien moeten we toch maar is die staaldraad die Peter mee had gebracht gaan gebruiken!)

Sinds eind september vorig jaar hebben we enkel op eilanden vertoeft. Het is een overweldigend gevoel om de lang uitgestrekte kust van de US te zien verschijnen. Het vasteland, de overkant, een ander continent, we did it!!!

Er komen meteen nieuwe geuren op ons af, een andere sfeer, een nieuwe wereld. West Palm Beach bevalt ons wel. De mensen zijn er ontzettend vriendelijk, het is er zo netjes, alles goed geregeld, er zijn gezellige plaatsen, leuke bars, lokale optredens van bandjes, prachtige graffiti, leuke boetieks en na lang terug betaalbare prijzen in de supermarkt. Na bijna een jaar terug aardbeien! Onze laatste echte oversteek hebben we gevierd met twee dagen uit eten… sushi en frozen yoghurt. 🙂

De winkels lonken. Het is vreemd hoe je meteen in de verleiding komt en ‘goesting’ krijgt om je hier volledig aan over te geven. Maar ja onze lades zitten dan ook vol met afgewassen en afgeschenen kledij en nu kunnen we niet langer overal enkel in bikini of zwemshort verschijnen. Is de smoes….

Nina gaat voor paars en roze, hoe kan het ook anders! Aren kiest motieven met haaien, tja…Jo’s boat look wordt verfijnder en ik? Ik ben hun personal stylist. Maar denk maar niet dat ik m’n ogen niet de kost heb gegeven. Prospectie gebeurd. Morgen is het mijn beurt! 😉

Zondag varen we verder richting Cape Canaveral. Terug een nachtje op zee. Mentale voorbereiding op Disneyworld…

Hanne